Onze ambassadeurs Carole Meersschaert en Francis De Beir bezochten in mei 2014 Rwanda. Ze bouwden onder andere een zuinige oven en legden een moestuin aan. Ze namen ook vier Californiakonijnen mee uit België om het lokale ras te versterken.
Nog één keer slapen… en dan naar huis
Het was een drukke dag, met die veeartsen, die koeien, die verhalen, en het is vier uur geworden. We hebben nog niets gegeten. We stoppen aan een van die vele cafeetjes langs de weg, waarvan ze zeggen dat ze er goede brochettes van geitenvlees serveren, een Rwandese specialiteit die we tot nu nog niet konden proeven. We bestellen ook een glas bier, want we hebben dorst. De brochettes zijn heerlijk, en het biertje is een reuzefles van 75 cl! Dan is dat een groot pintje voor de grote dorst.
Veeartsen aan het werk
Félicien is een veearts die in 2001 afstudeerde. Hij heeft een kantoor in een dorpje, alwaar de boeren van de streek hem komen opzoeken voor raad en daad. Per maand voert hij een tweetal keizersnedes op koeien uit, wat hem een aardige stuiver oplevert: 50 euro per operatie. De boer betaalt dat liever dan een koe en een kalf en de melkproductie te verliezen. Maar de meeste kalveren worden op natuurlijke wijze geboren.
Brandhout en zuinige ovens bouwen
We zijn voor de zon opgestaan en rijden gezwind van Kibuye (aan het prachtige vredige Kivumeer) terug naar Butare. De asfaltweg is nieuw en uitstekend. We vernemen dat hij door Chinezen is aangelegd. Waarom leggen de Chinezen hier wegen aan? Kunnen ze dat niet zelf? Hebben ze geen ingenieurs? Geen machines? Geen materiaal? Wat hebben ze aan de Chinezen betaald? Niemand in de wagen die deze vragen kan beantwoorden. We rijden over een vraagteken van 250 kilometer lang. Mille collines is tevens mille virages!
Filosofische bespiegelingen aan het Kivumeer
“Dierenartsen Zonder Grenzen heeft begrepen dat we de wereld niet in één keer optimaal kunnen maken, dat we actie moeten ondernemen om van onderuit een harmonie tussen de wereld en de mens te herstellen.” Ambassadeur Francis laat vandaag zijn filosofische kant spreken.
De beestenmarkt van Rugogwe
Het bezit van de gemiddelde Rwandese familie bestaat uit een lap grond, een paar kippen of konijnen, een paar geiten, eventueel wat varkens, en een of meer koeien. Het vergt wat geduld en doorzetting, maar gelukkig sterft hier niemand van de honger. Er is voedsel, het groeit op iedere bergflank.
Moestuinen en konijnen
Na het ontbijt en een vlugge groet aan onze konijnen, rijden we naar de eerste familie ergens ver weg in de bergen, naar Kabuga. Een halfuur tarmac en dan de piste op! Onderweg zien we tot onze verbazing mannen in roze hemden werken in een rijstveld. Focas, de chauffeur, bevestigt dat het gevangenen zijn die veroordeeld werden. Sommigen voor een paar jaar, anderen voor hun hele leven. Ze moeten ook gemeenschapsdienst verrichten. Bangelijk en interessant, want het blijkt te werken.
Op weg naar Butare
Onze vier konijnen zijn veilig en wel aangekomen. Ze hebben samen met ons de nacht doorgebracht in een pension in de hoofdstad Kigali. Daarna zijn we naar Butare vertrokken, waar hun nieuwe leven zal beginnen. Eenmaal aangekomen op het kantoor van Dierenartsen Zonder Grenzen kregen ze een plaatsje in de hokken die speciaal voor hen in orde gebracht zijn.
In Kigali
We denken er zo weing aan, dat we verantwoordelijk zijn voor onze daden. Alles wat we doen heeft gevolgen. Alles. De kosmos is een onmetelijke opvolging van gebeurtenissen, gewild of ongewild, bewust of onbewust en van de gevolgen ervan. De confrontatie met de genocide op de Tutsi is hard, beklemmend. Toen ik buitenkwam uit het Kigali Genocide Memorial Center had ik het moeilijk om te praten, het eerste half uur.
D-Day: we zijn vertrokken!
De reis liep van een leien dakje. Heel de ploeg van Dierenartsen Zonder Grenzen is deze avond in Kigali aangekomen: Josti en Fien, die op de hoofzetel in Brussel werken, Arnaud die ons vergezelt met al zijn indrukwekkende foto- en cameramateriaal, Francis en ik die uitgekozen werden als ambassadeurs.