De afgelopen dagen bezochten we enkele biogasinstallaties bij gezinnen thuis. De eerste installatie die we bezochten was nog onder constructie waardoor je heel goed kon zien hoe deze is opgebouwd.

Alle activiteiten van Dierenartsen Zonder Grenzen hebben één gemeenschappelijk einddoel, met name de levenskwaliteit van de lokale bevolking verbeteren. De slagzin van de organisatie klinkt bij de meesten wel bekend in de oren: “Als de kudde ziek is, sterft het dorp”. Deze inleefreis heeft mij laten inzien hoe juist deze slagzin is.

Als foodie kan het niet anders dat ik nieuwsgierig ben naar de consumptie van de plaatselijke bevolking. De eerste minuten in de auto verklapten ons al meteen welk voedingsmiddel we sowieso geserveerd gingen krijgen. Jep, inderdaad bananen!

In het laatste jaar van de middelbare school liep ik stage bij een imker. De man waarbij ik stage deed, was zo gepassioneerd over wat hij deed, zodat ik enorm naar hem opkeek. Ik heb zijn passie voor honingbijen overgekregen. Daarom vond ik het een enorme ervaring om mee te mogen imkeren in Afrika!

Na een korte rit komen we ’s ochtends aan bij de privédierenarts. Hij heeft een praktijk die zich op een centrale plaats bevindt, waar er ook nog andere winkeltjes zijn. Soms is er een marktje op het binnenplein. In zijn kabinet zijn er verschillende soorten farmaceutische producten die hij tijdens de consultaties gebruikt.

Na een vlucht van acht en een half uur komen we eindelijk aan in de luchthaven van Kigali. Wat ons als eerste opvalt tijdens de rit naar ons hotel is de moderne uitstraling van de stad en de lichtjes in de heuvels. Het is letterlijk het land van de duizend heuvels.

Op maandag 10 september vertrek ik voor tien dagen naar Rwanda. Ik kan het haast niet geloven. Zelfs na al het voorbereidingswerk lijkt het nog steeds onwerkelijk. Hé, bij zo’n reis komt veel kijken hoor!