Relaxen aan het Kivumeer

Vooraleer ik er weer invloog, nam ik eerst enkele daagjes deugddoende vakantie. Het Kivumeer op de grens met DR Congo en Rwanda bleek de ideale plek om mijn hoofd even leeg te maken: op de mountainbike en bilharzia-vrij (een gevaarlijke parasiet die alom aanwezig is in meren in Oeganda) zwemmen. Bovendien zou ik er al in aanraking komen met de Rwandese cultuur en gewoontes, wat ongetwijfeld van pas zou komen tijdens het filmen.

Les nummer één: geloof nooit iemand van het land van de duizend heuvels als ze zeggen dat iets “plat” is. Dat levert je zonder twijfel stramme benen op. En schaamte. Te voet duw ik zwetend en hijgend die fiets met 21 versnellingen bergop, terwijl een Rwandees me op zijn krakkemikkige fiets zonder versnellingen en met een zware lading vlotjes voorbij steekt.

Les nummer twee: er wonen heel veel mensen in Rwanda. Zoveel, dat je niet eens onderweg een rustig plekje voor een plasje kan vinden. Maar het betekent ook dat op elk uur van de dag, van achter, boven en onderaan elke heuvel er een vrolijke “good morning” naar je wordt toegeroepen.

Aan de slag met nieuwe collega’s

Enkele dagen voor de filmploeg aankomt, ben ik al in Butare (Huye). Ik ontmoet het team van Imbaraga, de lokale partner van Dierenartsen Zonder Grenzen, met wie ik zal samenwerken voor het filmen van Beestig!. Ze zijn een beetje zenuwachtig: wat gaat er juist gebeuren? Zijn de getroffen voorbereidingen in orde? Wat wordt er van ons verwacht? Dankzij de ervaring die ik opgedaan heb in Oeganda met de filmploeg in juni (zie vorige blogpost), kan ik hen geruststellen.

Samen met Phocas en Jean-Claude gaan we op stap om de meisjes te leren kennen met wie we zullen samenwerken en om nog logistieke voorbereidingen te treffen. Alles loopt op rolletjes, tot dat ene telefoontje… Er is een probleem met de filmvergunning. Hop de bus op en twee uur later sta ik in Kigali. Al mijn overredingskracht en charme gooi ik in de strijd om de toestemming er toch door te laten komen. Anderhalf uur later sta ik weer buiten het betreffende kantoor met het getekende document en met een vrolijke uitnodiging van de directeur om eens koffie te gaan drinken om verder bij te kletsen over Belgische en Europese politiek.

Meisjes!

In vergelijking met Oeganda is de context om te filmen erg anders. Dit zijn geen herders die rondtrekken met hun koeien, maar families die op één plek wonen. De konijnen zitten gewoon de hele dag in hun kooi, dus we moesten er niet voor dag en dauw zijn om er zeker van te zijn dat ze nog niet vertrokken waren naar de graasweides.

Net zoals vorige keer waren er uiteraard ook weer wat logistieke uitdagingen. In het hotel sprak het personeel maar heel beperkt Engels en Frans. Het gevolg? Elke avond opnieuw stond ik met hand en tand uit te leggen wat we wilden voor ontbijt, dat de generator opgezet moest worden, dat er een factuur gemaakt moest worden… Zo had zelfs op een bepaald moment niemand nog propere kleren, aangezien de was wel afgegeven was, maar niet gewassen werd.

Wat ik heel fijn vond, is dat we deze keer met meisjes filmden: drie welteverstaan! Gedaan met de enige vrouw in het team te zijn. Het was ook wel praktisch dat ik er bij was. Ik kon immers het microfoontje opspelden, waarbij je onder de kleren zit en wel eens een onderbroekje ziet. Daar zou regisseur Frank ongetwijfeld moeilijker mee weggeraken!

Voor de meisjes zelf was het een hele ervaring. Zo is Esther verschillende keren mee op stap gegaan naar andere locaties, waar ze nog nooit geweest was. Steevast trok ze dan ook haar beste kleren aan als we bij haar thuis weggingen. Want hé, het is niet niets om als jong meisje ‘s middags te gaan lunchen met zes volwassenen, waaronder vier buitenlanders! Ondanks dat het erg intens en vermoeiend was voor haar, bleef ze dapper volhouden en meewerken. Ze genoot er ook van. Zoveel dat ze me zelfs nog een berichtje stuurde: “fijne reis en tot ziens”.

Karolien Burvenich