Op een ongekunstelde en indringende manier toont de film het dagelijkse leven van de Wodaabe-veehouders. Ze melken hun vee met de hand, laten hun dieren inenten en als de emmer in de waterput is gevallen, moeten ze er zelf in afdalen om hem te halen. Ondertussen vertelt Mooro, een jonge moeder, over haar clan. Haar dochtertje Jumaare herstelde van ondervoeding. Alle Wodaabe komen samen voor het jaarlijkse feest ‘Worso’. De ouderen kiezen traditiegetrouw een koe uit en de meisjes maken zich op om ’s avonds te dansen. Hun leven is echter niet altijd een feest. Overleven is niet zo vanzelfsprekend.

De documentaire werd in 2010 gedraaid in het kader van een filmproject over nomadische veehouders in Niger. De Wodaabe-veehouders zijn volgens Francesco Sincich net zo betekenisvol, omdat ze ‘absolute’ veehouders zijn. Sincich: “Veeteelt is hun enige activiteit, en is niet alleen belangrijk op economisch vlak, maar ook op sociaal en cultureel vlak.”

Hoewel Francesco Sincich eerder al veehouders in Syrië en Somalië bezocht, maakte hij er in Niger voor het eerst een film over. “Het was een ‘totale’ ervaring:  samen met een cameraman en assistent verbleven we in de wildernis en maakten we een film met elektronische apparatuur hoewel er geen elektriciteit was. We werkten samen met de Wodaabe-veehouders en hun familie aan een project dat zowel voor hen als voor mij nieuw was. Het was een erg verrijkende beleving.”

Romantisch beeld vs. realiteit

Met de documentaire wou Francesco Sincich de Wodaabe en hun dagelijkse leven laten zien. “Sommigen kennen ze door hun dansen, maar over hun leven weten we in het Westen niets. Velen hebben een avontuurlijk en romantisch beeld over een fiere Toeareg op een kameel, dat ons het idee van vrijheid in de natuur geeft. Maar over het dagelijkse leven weten ze niets. De Wodaabe willen uit de marginalisering geraken waarin ze zich bevinden, zoals andere nomadische veehouders wereldwijd. Ze zijn zelf overtuigd dat het goed is om hun leven en cultuur bekend te maken.”

Daarom is het ook belangrijk dat de documentaire die prijs heeft gekregen. “Het hoofd van de Wodaabe heeft mij de toestemming gegeven om zijn volk te vertegenwoordigen in het buitenland. Dat betekent dat ze me vertrouwen en ik zal dat altijd respecteren en gebruiken in hun belang. Natuurlijk ben ik persoonlijk ook heel blij met de prijs, maar ik geloof vooral dat het niet de maker is, maar het onderwerp dat pleziert. Het zijn eigenlijk de Wodaabe die de prijs gewonnen hebben en dat is van groot belang.”