Een paar stappen buiten het hotel zijn voldoende om te zien dat er een mooi terras in de hoogte is gebouwd met fantastisch uitzicht op een van de watervallen en de vallei. Dé plek om ons ontbijt te nuttigen, dat hierdoor extra lekker smaakt.
Nadat we het mooie uitzicht volledig in ons hebben opgenomen, vertrekken we naar het punt waar we eventueel zouden abseilen. Ondertussen hadden Elisa en ik al beslist dat we het sowieso zouden doen, Emmanuel twijfelt nog steeds. Over de rand van de klif naar beneden kijken is supermooi, maar ook superakelig als je beseft dat je daar even later aan een touw naar beneden zal bungelen. Ik krijg een mooi helmpje op mijn hoofd en doe het harnas aan om de spits af te bijten. Het moeilijkste is om je naar achter te laten hangen en te voelen dat het touw je wel zal tegen houden. Mijn lichaam wilde het wel doen, maar mijn brein schreeuwde heel hard ‘nee’. Gelukkig kon ik mijn oerangst overwinnen, want het was werkelijk fantastisch. Je hoort de bulderende waterval, voelt de koude druppels en ziet de vruchtbare groene bodem steeds dichterbij komen. Ongelooflijk!
Beneden staat Victor met een aantal jongens klaar met een lange stok om me naar de kant te trekken en me te helpen om over een zeer modderig stuk het wandelpad te bereiken. Elisa en uiteindelijk toch ook Emmanuel maken dezelfde prachtige ervaring mee.
Koffie en chocolade
Ondertussen zien we een groot pakket dreigende donkere donderwolken steeds dichterbij komen. Een duidelijk signaal om de laatste van de drie Sipi-watervallen links te laten liggen en als de bliksem (hihi) naar het hotel terug te keren. Ik ben te langzaam (een beetje met opzet) en wandel het laatste stukje heerlijk alleen door de stromende stortregen weer naar de lodge. Genietend van elke druppel die ik op mijn lijf voel, zie ik de oogjes van de kinderen uit de hutjes verbaasd mijn pad volgen. Waarom ik niet snel naar een schuilplaats zoek, is duidelijk een vraagteken voor hen.
In het hotel doen we droge kleren aan en genieten van een heerlijke lunch van gestoofde groenten met chapatti (een soort plaatselijke naan), zodat onze innerlijke mens opgeladen is voor de volgende uitstap naar de coffee cooperative. Dat klinkt groots, maar blijkt een plaatselijke koffieboer te zijn, die bij aankomst aan zijn huis afwezig is. Navraag door Peter leert ons dat de koffieboer een workshop volgt in de stad en ons dus niet te woord kan staan. Gelukkig kent Peter er ook wat van en ondertussen kent het hele proces van zaadje tot kopje koffie voor mij geen geheimen meer. Als de koffie gezet is van de juist geroosterde koffiebonen haal ik een pakje Mignonettes boven om er bij te eten. Dat doet heel wat gezichten opfleuren, zeker van de drie meisjes die de keuken van het hotel bemannen. Verbazend om te zien hoe iets wat voor ons dagelijkse kost is, zo’n ervaring kan zijn voor hen. Dat zet mijn voetjes na het abseilen toch met een flinke vaart weer op de grond…
Jammer genoeg valt onze laatste activiteit van de avond letterlijk in het water. De zonsondergang proberen te zien tijdens een wolkbreuk is nu eenmaal geen briljant idee. Elisa en ik zetten ons dan maar op het overdekte terras om de zon in de verte te zien verwateren in de enorme hoeveelheid regen. Emmanuel uit zijn bezorgdheid over de rit die we morgen voor de boeg hebben naar Moroto. Het eerste deel van de weg is namelijk niet geasfalteerd en kan veel hinder ondervinden van de regenval….
Op het einde van deze dag ben ik een beetje verkleumd en ook na het eten gaat dit gevoel niet over. Ik vraag een van de meisjes om een extra deken en kruip extra vroeg in bed om het snel weer warm te krijgen.
Inge Jansen
