Als we het berglandschap langzaam verlaten, zien we de levensstandaard in de dorpjes veranderen. Er zijn steeds vaker kuddes koeien en geiten te zien, we zien minder gewassen met groenten en nog minder auto’s en motorfietsen. De huisjes zijn primitiever en de bewoners spreken ons geregeld aan en vragen geld of voedsel. Het is moeilijk om die vragen te negeren, zeker als het om kinderen gaat.

Modder

Zoals voorspeld komen we onderweg een paar verkeersproblemen tegen. Niet door te veel verkeer ditmaal, maar door de zandwegen die in modderglijbanen zijn veranderd. Tot driemaal toe staat er een vrachtwagen dwars op de weg en hun banden slippen te hard in de modder om er weer uit te geraken. Met onze 4×4 lukt dat iets beter, maar dan nog moeten we half verticaal over de berm rijden (met slippende banden) om langs de vrachtwagen te kunnen geraken. Het lukt Tuwa niet erg goed. Als Emmanuel het stuur overneemt en wat brutaler en gedurfder rijdt, slaagt hij erin de gestrande truck te passeren. Als we de probleemzone voorbij zijn, neemt Tuwa het stuur weer over. We rijden door grote vlakke landschappen met bijna enkel grassen en acacia’s. In het droge seizoen verdwijnen deze grassen en blijft alleen dor landschap met eenzame bomen over.

Een keertje zien we in de verte een groepje bavianen oversteken, maar buiten dat ik eventjes gehurkt achter de jeep moet gaan zitten om te plassen, gebeurt er niets bijzonder meer. We stoppen heel even in Emmanuels geboortedorp, maar zijn familie is jammer genoeg niet thuis. Hij vertelt ons verhalen uit zijn kindertijd, toen er nog vaak oorlog was en er gewapende raids plaatsvonden op de huisjes van de mensen. Zo is hij ooit met zijn familie moeten vluchten toen hij nog maar vier jaar oud was. Pas vijf jaar later konden ze weer terug naar huis gaan. Daar word je even stil van…

Onze oogjes vallen dicht in de wagen nadat we weer op geasfalteerde weg rijden en voor we het beseffen, komen we aan in ons hotel Mount Moroto, dat tegen de berg aanligt. Wederom een prachtig uitzicht.

Cultuurschok

We nemen een snelle lunch (snel opeten bedoel ik dan, het serveren duurt wat langer) in het hotel en begeven ons naar het kantoor van Dierenartsen Zonder Grenzen in Moroto. We worden ontvangen door Emmanuel en gebriefd over de lopende projecten die we de komende dagen zullen gaan bekijken. Interessant, want de veldbezoeken zullen ongetwijfeld meer zeggen dan de gemiddelde Powerpoint.

’s Avonds gaan we op tijd slapen, want morgen worden we al om 6:50 opgehaald voor ons bezoek aan de slachtplaats.

Ik merk dat alle indrukken iets meer beginnen door te wegen, want ik geraak niet goed in slaap. De cultuurschok begint langzaam zijn weg te banen…

Inge Jansen