Behekste plasjes

Net als voor de eerste draaiperiode in Oeganda, bestond het team van Dierenartsen Zonder Grenzen uit Isaac, Alfunsy en mezelf. Op een dag vertrokken we uit het dorp waar we filmden en trok Isaac me aan de mouw: “Karolien, je mag dat echt niet meer doen. Zorg dat niemand hier ooit weet dat je voor een plaspauze naar de bosjes gaat.” Ik begreep het niet.

Toiletten zijn er meestal niet (dus ook de bevolking zelf gaat in de bosjes), en een hele dag ophouden wordt toch wel erg moeilijk. Dus, wat was het probleem? Blijkt dat Karenga en Kawalakol gekend staan om hekserij. Het is een soort voodoo, waarbij er iets van jou opgeraapt wordt, gaande van urine tot het zand van je voetafdruk. Met dit voorwerp kunnen ze je dan iets slecht aandoen. Het klonk me even raar in de oren. Isaac, die uiterst intelligente student aan de hogeschool? Isaac, die altijd aan een half woord genoeg heeft en die direct de complexiteit van het filmen doorhad? Echt wel, de angst in zijn ogen sprak boekdelen. Ook Alfunsy bevestigde: “Wees voorzichtig als ze je uitnodigen om te komen eten, je kunt niet overal zomaar gaan eten zonder gevaar. En als je het waagt om voedsel te stelen van het veld van iemand met speciale krachten, zal je daar verlamd blijven staan tot de ‘heks’ je komt verlossen.”

Ondanks deze onheilsberichten, verliep het filmen heel vlotjes. Het team kende het klappen van de zweep en de jongen, Lokiru, was uitermate gemotiveerd en geduldig. Zijn vader, Oresto, was een toonbeeld van gastvrijheid en natuurlijk leiderschap. Op andere draailocaties moesten we nieuwsgierige toeschouwers vragen om weg te gaan omdat ze te veel lawaai maakten of het hoofdpersonage afleidden. Hier was dat geen probleem: Oresto vroeg iedereen om stil te blijven, en dat deden ze dan ook. En dan konden ze allemaal blijven kijken naar wat die buitenlanders toch allemaal kwamen uitspoken.

Een tovenaar op de moto

Eén van de laatste dagen kwamen we heel dicht in contact met hekserij. In Kidepo National Park gingen we net lunchen toen het begon te regenen. Lokiru was met ons meegegaan en was al erg onder de indruk van wat hij allemaal meemaakte. Zo had hij nog nooit een bed van dichtbij gezien en had hij bijgevolg geen idee hoe hij daarmee om moest gaan. Gelukkig konden we steeds op Isaac rekenen om zich over Lokiru te ontfermen. En toen, alsof al die belevingen nog niet genoeg waren, toen kregen we plots gezelschap. Een grote, gezette man van middelbare leeftijd die op de motor Afrika doorkruist. Berni, stelde hij zichzelf voor. Berni bleek een magiër te zijn. We vroegen hem uiteraard om trucjes, en we waren allemaal met verstomming geslagen: in een vinger snijden die daarna miraculeus heelt, een munt dubbel laten plooien door Lokiru, een plushen hartje toveren, een brandende portefeuille, geld dat plots van waarde veranderde… Niemand kon zijn verbazing onder stoelen of banken steken. Bij iedereen bleef wel een ander trucje bij als onvoorstelbaar. Bij mij waren het de mentale spelletjes. Ik moest denken aan een getal tussen 1 en 100. Hij kon het perfect raden. Bij Lokiru was het de vinger die plots weer heelde. Zelfs Dries, de cameraman, die anders nooit van zijn stuk gebracht leek te kunnen worden, kon zijn ogen niet geloven. En Alfunsy? Toen we terug vertrokken, raadde hij iedereen aan om toch maar hun geld even opnieuw te tellen!

Kokerellen op de rots

Een tv-ploeg uit België heeft het hier niet altijd gemakkelijk. Waar we in Moroto en Rwanda nog wel toegang hadden tot wat “Westerse geneugten” zoals pizza – als we die uiteraard minstens 5 uur op voorhand bestelden – in Moroto of Chinees eten in Rwanda, is dit in Kaabong niet het geval. Aangezien de draaidagen al zwaar genoeg zijn, had Frank dan ook spaghetti voorzien voor ’s avonds. Met tientallen potten saus en pakjes Oegandese La Vache Qui Rit (jawel, kaas met een lachende koe) kwamen we aan in Kaabong. Oorspronkelijk was het plan om iemand van het hotel te laten koken, maar veel vijven en zessen later, voegde Frank nog een extra taak aan zijn job als regisseur en klankman: kok! Elke avond genoten we dus van spaghetti op één van de enorme rotsen waarmee Kaabong bezaaid is.

En nu zit het er dus op. Het waren in totaal vier intense weken waarin we het Afrikaanse luik van Beestig! gedraaid hebben. Ik heb ongelooflijk veel bijgeleerd en ook nieuwe dingen gezien. Het was niet altijd even gemakkelijk, maar dankzij mijn fijne, geduldige collega’s van Dierenartsen Zonder Grenzen in Rwanda en Oeganda en dankzij de ervaren en leuke tv-ploeg, ben ik ervan overtuigd dat er een superleuk programma op VTMKZOOM komt in november. Mijn nichtjes, familie en vrienden ga ik alvast overtuigen om naar Beestig! te kijken in België. Maar ook hier in Oeganda plannen we een filmavondje met de collega’s én met de families die ons zo geholpen hebben. Bovendien zijn er een aantal figuranten die me nu al vragen wanneer ze de beelden mogen zien. Ik ben er zeker van, op het einde van 2015 wordt Beestig! hét gespreksonderwerp in Moroto!

Karolien Burvenich