Ruim een halfuur later dan het vluchtschema voorschreef stijgen we op richting Oeganda! Eenmaal aangekomen moeten we langs de health check passeren. Dat klinkt serieus, maar eigenlijk wordt er gewoon even vluchtig naar je inentingskaart gekeken. Een vaccinatie tegen gele koorts is namelijk verplicht, wil je het land binnen. Vlak daarna moeten we in de rij gaan staan voor ons visum. Dat hebben we allen al online aangevraagd, maar het moet toch nog even gecheckt worden door de ietwat norse autoriteiten. We begroeten hen vrolijk en nemen, na het zetten van onze handtekening en het poseren voor een ‘gevangenisfoto’, even vrolijk weer afscheid, met een gemeende thank you erbij. Helaas, niets kan de dame en heer achter de balie bewegen tot een glimlachje of een geruststellend welkom.

Als we deze twee officiële binnenkomers achter de rug hebben, is er voldoende tijd verstreken, zodat onze koffers al netjes rondjes draaien op de bagageband. In principe moeten we ook nu weer in de rij gaan staan om de koffers nog eens te laten screenen, maar deze official kijkt eens diep in onze Europese ogen en gebaart met een losse pols dat we door kunnen stappen, zonder meer. Dat valt mee! Zo kunnen we door de openslaande deuren het echte Oeganda binnen gaan.

Glinstering van Victoriameer

Onze ogen zoeken meteen naar een bordje met ‘VSF’, vastgehouden door onze chauffeur voor de reis, Alfunsy. We zien hem niet direct en moeten toch wat paniekerig hebben gekeken, want hulp allerhande schiet ons tegemoet. Dan zie ik toch ineens een mooi houten bordje waarop Hotel Sunset Entebbe gegraveerd staat. Eronder kleeft een in alle haasten geschreven briefje. Hierop staat in grote onhandige hoofdletters ‘AUDE’, de naam van onze begeleidster van Dierenartsen Zonder Grenzen. Dit alles wordt vastgehouden door Robert, de man die ons naar het hotel zal brengen. We laten het allemaal een beetje over ons heen komen, maar beseffen in de auto pas dat die Robert wel eender wie had kunnen zijn… Gelukkig hoeft onze ongerustheid niet lang te duren, want amper tien minuutjes later draaien we al de parking van het hotel op. Onderweg hebben we zelfs nog een nachtelijke glinstering van het immense Victoriameer kunnen opvangen.

Nadat we geïnstalleerd zijn in onze zeer nette hotelkamers gaan we nog een hapje eten. Terwijl we wachten op Emmanuel van Dierenartsen Zonder Grenzen (en op ons geitenstoofpotje) bestellen we ook maar een biertje. Als Emmanuel aanschuift wordt het eten opgediend en dat schuift eveneens vlotjes binnen. Ondertussen is het half twaalf geworden en we willen de volgende dag om half acht weer op weg gaan, dus iedereen begeeft zich wijselijk naar zijn (iets te korte) bedje. Ik installeer mijn muskietennet en dommel snel in, met op de achtergrond het monotone geblaf van een verre hond.

Inge Jansen