Op het programma vandaag: de vleesproductie.

Voor de productie van vlees dat verkocht wordt, moeten de dieren op een officiële plaats geslacht worden. Van ante-mortem keuring (controle vóór het slachten) is geen sprake. De keuring na de slacht gebeurt wel (wordt gezegd…).

Na het slachthuisbezoek vraagt de gouverneur van de regio ons of we opmerkingen hebben. Eerlijk zijn zonder te schofferen is moeilijk. Hygiëne… Gescheiden houden van ‘vuil’ en ‘proper’… Reiniging nadien… Opleiding van de slagers… Het gebrek aan elektriciteit, en dus ook aan gekoelde ruimtes, maakt het er niet gemakkelijker op. Laten we zeggen dat de goesting in een malse steak beperkt is.

Het slachthuis, een gebouw van slechts tien jaar oud, treffen we trouwens in slechte staat aan. Een lokaal voor de dierenarts en een hele constructie voor het drogen van huiden is zelfs niet eens in gebruik genomen. Jammer genoeg lijkt dit al te vaak te gebeuren. Men wil een grote investering doen, zonder marktgericht onderzoek of zonder de kosten voor het onderhoud vooraf juist in te schatten. Hoort dit ook tot de Afrikaanse manier van werken?

Markt

Een vrolijke afsluiter van de dag, de markt! 500 runderen, 600 kleine herkauwers, 100 ezels en een tiental kamelen; het is er afgeladen vol en de blanke dames met een roze Dierenartsen Zonder Grenzen-shirt hebben veel bekijks. Een geit gaat van de hand voor zo’n 40 euro en voor een volwassen rund wordt 400 euro  betaald. Niet mis. Dat de veehouderij leeft in Niger is hier wel duidelijk.

Karlien Supré