’s Morgens vroeg om 6 uur  (Msungu-time!) start onze marathonrit van Moroto naar Kampala, waar we best voor een uur of vier ’s middags aan komen om niet in de enorme verkeersdrukte terecht te komen.

We moeten zo’n 450 kilometer afleggen langs wegen die over het algemeen in erbarmelijke staat verkeren, waardoor je soms maar stapvoets kan rijden. Gelukkig verloopt het voorspoedig en we komen weinig problemen tegen. De kilometers stapelen zich even gestaag op als de indrukken en gedachten in mijn hoofd…

Drukte en wanorde in de stad

Het landschap transformeert nog even naar een mooie regenwoudachtige setting alvorens weer voorgoed de natuur achter zich te laten. We belanden weer in de hoofdstad en echt blij word ik daar niet van. De drukte, de decibels, de uitlaatgassen, de wanorde. Het zwerfvuil, het verdriet, het leven, het verschil. De gretige glimp van rijkdom die mijlenver verwijderd is van het Oeganda dat ik heb leren kennen… Het valt allemaal nogmaals met een oorverdovende knal in onze zwijgende Landcruiser. De stad doet me geen deugd, besef ik eens te meer en ik verlang plots naar huis. Naar ‘mijn’ Waaltjesbos, naar Chris en mijn twee meisjes, naar tijd voor bezinning.

Het Kenrock hotel biedt ons grote luxekamers met balkon én een warme douche. We kiezen een vegetarische curry met naan als avondeten en uiteraard kan de Nile Special op deze laatste avond niet ontbreken. Het smaakt allemaal fantastisch, en toch blijft er steeds een glasheldere ‘maar’ om de hoek gluren.

Inge Jansen