Rondrijden in dit desolate, droge land zet me aan het denken. De acties, de geiten die verkocht worden en de vele projecten; deze ochtend lijkt het een druppel water op een hete plaat. Wat voor zin heeft het om een geit te doneren als je de bergen afval ziet en de huisjes (hutjes eigenlijk) zonder sanitair? Mijn ‘moraal’ was een beetje zoek… Het bezoek aan de begunstigden van de Koop een geit-actie brengt daar gelukkig snel verandering in.

‘Begunstigden’ klinkt veel te sec voor de groep vrolijke en kleurrijk geklede dames die ons zit op te wachten. Ze vertellen ons hoe elk van hen enkele geiten kreeg en hoe dat deuren voor hen opende. Al giechelend voegen ze toe dat ze soms méér verdienen dan hun echtgenoot. Het is een waar sneeuwbaleffect. En als ze zelf voldoende zekerheid hebben, geven ze geitjes door aan een familielid. Elke maand moet er ook betaald worden om deel te kunnen nemen aan de coöperatie, en dat geld kan onder vorm van krediet gebruikt worden om verschillende aankopen te doen. 

Code Rural

Van de secretaris van het ‘beheer van natuurlijke bronnen’ krijgen we nadien toelichting bij de ‘Code Rural’. Daarin zijn onder meer de corridors beschreven waarlangs de pastorale veehouders horen te passeren, en waarbuiten niet mag gegraasd worden tijdens het regen- en oogstseizoen. Ook al lijkt het te gaan om enkele simpele paaltjes, het is een goed bediscussieerde afspraak. Het akkoord, ondertekend door verschillende partijen, zorgt ervoor dat het aantal conflicten tot een minimum herleid wordt.

Alweer een drukke dag voorbij gevlogen…

Karlien Supré