Als ik mijn hotelkamerdeur openzwaai zie ik eindelijk Oeganda in daglicht! Zelfs een minikolibrie (contradictio in terminis?) kan niet aan mijn spiedende blik ontsnappen. Iedereen heeft blijkbaar een goede, weliswaar korte nachtrust gehad, dus na het ontbijt stappen we fris als hoentjes in de twee witte Toyota’s die voor ons klaar staan.

De weg zal ons leiden naar de USPCA in Kampala, een dierenasiel voor honden en katten, maar dat verloopt niet zonder slag of stoot. Na een paar kilometers wordt de weg erg druk en de hele baanbreedte wordt ingenomen door duizenden andere Toyota’s en honderdduizenden Boxers (motorfietsen), die beiden als taxi dienstdoen. Te pas en te onpas verdwijnen ze van de weg om iemand op te pikken of af te zetten en ze slalommen overal tussendoor zonder de minste waarschuwing. Dat levert uiteraard een hoop getoeter op en samen met de enorme mensenmassa die steeds maar lijkt toe te nemen, weet mijn hoofd even niet meer waar het staat. Wat een drukte!

Erg hygiënisch

Een aantal traffic jams later komen we toch aan bij het asiel en als bij wonder zijn we maar een kwartiertje te laat. We worden erg vriendelijk onthaald en rondgeleid door Alex. Het is een klein asiel met erg veel honden (ongeveer tweehonderd) en half zoveel katten. Er wordt getracht de dieren zo gezond mogelijk te maken door hen te steriliseren en te vaccineren (rabies, parvo), zodat ze geadopteerd kunnen worden.

En hoewel aan goede wil geen gebrek, is het er dweilen met de kraan open… Bovendien worden er vaak nestjes pups en kittens afgezet met besmettelijke virale en/of bacteriële infecties, waardoor de andere dieren van het asiel ook de revue passeren. Een erg interessant bezoek!  Het verbaasde me hoe hygiënisch en steriel ze er te werk gaan. Want het is echt roeien met de riemen die ze hebben…

Rond de middag kruipen we opnieuw in de auto. Onderweg valt me op dat zich een bepaald patroon aftekent. Er zijn grote stukken weg die volledig door het landschap lopen, maar wanneer we een dorpje naderen wordt het steeds drukker en vind je het ene winkeltje naast het andere. Het lijkt wel of elk gezin zijn eigen handeltje heeft, zij het in groenten, frisdrank, houten bedden, plastic kommen of wat dan ook. Ik vraag me af of zulke winkeltjes wel rendabel kunnen zijn? Ik betwijfel het… Opvallend is ook: hoe noordelijker we gaan, hoe kleiner de dorpjes worden en hoe vaker de mensen koeien, geiten en kippen bezitten. ‘Materiële’ winkels (zoals de bedden) komen er dan weer minder voor.

Zonsondergang

Het duurt, opnieuw door het verschrikkelijke verkeer, tot 16:00 voor we in Jinja aankomen en kunnen eten. Dit moet snel gebeuren, want we moeten nog vier uur rijden vooraleer we in Sipi aankomen. Ook deze keer is het helemaal donker als we in ons hotel Noah’s Ark Lodge aankomen. De volgende ochtend zal het dus opnieuw een grote verrassing zijn om de nieuwe omgeving te ontdekken. Er is trouwens wel een mooi voordeel aan het rijden tijdens de valavond, zo mocht ik getuige zijn van een supermooie, halfbewolkte zonsondergang. Ik heb jammer genoeg slechts enkele foto’s met mijn gsm kunnen nemen in een bewegende auto, dus de echte pracht staat enkel in mijn geheugen gegrift.

In het hotel worden we vriendelijk ontvangen door Peter, die ons vol enthousiasme het programma voor de volgende dag uitlegt. Er kan zelfs een kleine toevoeging gebeuren: langs de waterval 100 meter naar beneden abseilen. Elisa en ik zijn beiden enthousiast maar durven nog niet te beslissen… We zullen de volgende dag eerst even naar het materiaal kijken en dan de keuze maken of we ons leven wel of niet in de handen van Peter en zijn team leggen. Na de mooie uiteenzetting krijgen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: spaghetti, rijst, gestoofde groenten en een soort stoofvlees. Allemaal erg smakelijk, zeker met een lekkere Nile Special erbij. Ideale ingrediënten voor een deugddoende nachtrust.

Inge Jansen