Met alle mogelijke middelen wordt plan B in stelling gebracht: de reis wordt verlegd naar Oeganda en vliegensvlug wordt door de mensen van Dierenartsen Zonder Grenzen alles in het werk gesteld om de ambassadeursreis toch te laten doorgaan. Een huzarenstukje.

Uiteindelijk zijn we allen woensdagmorgen om 10u in Zaventem vertrokken met vernieuwde moed maar met uitmuntende motivatie om van deze ambassadeursreis iets mooi te maken. Onze reisgenoten vallen zeer goed mee en de stemming zit er direct in!

Wat we toen nog niet helemaal wisten was hoe vermoeiend die eerste 24 uur, of zeg maar bijna 36 uur zouden worden: eerst een vlucht naar Istanbul van 3u30. Daarna een overstap voor een vlucht richting Entebbe met tussenstop in Kigali (Rwanda) die ook meer dan 8 uur duurde. We kwamen, ook omwille van uurverschillen, vroeg in de morgen aan in Entebbe. Vandaar vertrokken we met zijn allen in de vroege ochtend voor een meer dan 10 uur durende rit met een 4×4 busje richting Moroto, in het verre noordoosten van Oeganda. Een helse rit, die duidelijk bij veel reizigers in het begin toch vermoeiend werd ervaren. Maar naarmate we vorderden door het prachtige Oegandese landschap, ebde de vermoeidheid bij de meeste mensen volledig weg. Het landschap en de ontmoetingen met de lokale bevolking en met Karolien Burvenich, die ons in de komende dagen verder zal begeleiden zorgden voor een vernieuwd enthousiasme en motivatie. Plannen voor de komende dagen worden gretig gesmeed. Toch was ik blij eindelijk aan te komen in Hotel Mount Moroto ’s avonds. Maar Afrika zou Afrika niet zijn als er ook hier niet iets mee mis zou zijn: geen warm water en bovendien elektrische stroom op de waterleiding…Terug naar af dus.

Wordt vervolgd…

Koen De Bleecker