Op de derde dag van ons verblijf in Rwanda zijn we al heel vroeg vertrokken naar een veemarkt in Ryarubondo (Nyamagabe) waar  Dierenartsen zonder Grenzen de geiten aankoopt voor het project “Koop een geit”, dat loopt sinds 2015.

Tot op de markt geraken is best moeilijk omdat op marktdag alle straten vol lopen met boeren, klanten en dieren. Overal waren er koeien, geiten en varkens. Op de markt zelf was er een enorme drukte: mensen controleerden hun nieuwe varkens op cysticercose, andere liepen achter hun losgebroken geiten aan, nog anderen raakten vervat in verhitte discussies, etc. Ook al lijkt het een chaos, de markt is in feite heel gestructureerd. Als mensen op woensdag op marktdag naar de dierenmarkt gaan, betalen ze een tol (een soort van belasting) alvorens ze het marktterrein binnekomen. In ruil ontvangen ze een legitimatiebewijs dat ze moeten laten zien aan de controleurs wanneer ze de markt verlaten met hun aankoop.  Het is ook op deze markt dat Imbaraga en Dierenartsen Zonder Grenzen dieren aankopen om die uit te delen aan kwetsbare gezinnen. De twee collega’s die ons vergezelden – Jean- Claude N. en Jean-Claude K.- zijn hiervoor verantwoordelijk en dus graag gezien op de markt. Daarom worden ons al snel dieren te koop aangeboden. Uiteraard konden we hier nu niet op ingaan.

Na het bezoek aan de markt, was het eindelijk tijd om de gezinnen te bezoeken die dankzij de projecten van Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga worden geholpen. Onze chauffeur loodste ons als een waar acrobaat door de mensen- en dierenmassa heen naar Kibilizi (in Nyamagabe).

Eerst was het gezin van Sylvain aan de beurt. Sylvain heeft in 2017 vier geiten ontvangen en intussen heeft hij er al 7. Sylvain hoort bij de zogenaamde eerste generatie families dus hij heeft hij de geiten rechtsreeks ontvangen van Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga. Bij het tweede gezin, het gezin van Delphine, maakten we kennis met een tweede generatie familie. Dit wil zeggen dat de families geiten ontvangen van eerste generatie families en dus niet direct van Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga. Elke eerste generatie familie moet immers de eerste twee nakomelingen van hun geiten aan een andere familie geven, die ook door het project werd weerhouden. Zo wordt niet één familie geholpen, maar geeft men een heleboel families een belangrijke duw in de rug. Geiten zijn van groot belang voor de families want ze geven melk en vlees, maar ook mest die wordt gebruikt om de akkers te bemesten en zo de oogst te verbeteren. Sylvain bijvoorbeeld, kan dankzij de geiten meer groenten telen, van verschillende soorten. 

Naast het uitdelen van geiten, zetten Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga ook in op biogasinstallaties. De overgrote meerderheid van de mensen in Rwanda koken op open vuur in een ruimte zonder schoorsteen, dampkap of enige andere vorm van luchtafvoer. Dit is enorm schadelijk voor longen en ogen. Bovendien moeten de mensen meerdere keren per week naar het bos gaan en hout kappen voor het vuur. Niet goed voor de natuur want boskap zorgt voor erosie en om klimaatverandering tegen te gaan zijn bossen ook erg belangrijk. 

Daarom wordt er in het kader van dit project voor gezorgd dat mensen met meer dan 2 koeien een biogasinstallatie kunnen aanvragen bij de gemeentediensten. Die wordt dan gedeeltelijk gefinancierd door de Rwandese staat (300 000 Rwandese Frank, ongeveer 300 euro), en de rest wordt door de boer zelf betaald, met de steun van Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga. De boeren moeten wel voldoende vee hebben en ook toegang tot voldoende water. 1kg mest wordt gemengd met 1l water en dit mengsel moet dagelijks in de biogasinstallatie vloeien. Door de warmte en de micro-organismen in de mest wordt methaan geproduceerd dat via een buizensysteem in de keuken terecht komt, zodat de mensen kunnen koken. Zo besparen ze heel veel tijd en kunnen ze hetgeen wat overblijft (de “bioslurry”) gebruiken voor de bemesting van hun bananenplantages. Meer dan 250 families hebben in het kader van het project al een biogasinstallatie ontvangen. Er bestaan twee verschillende soorten. De ene is een iets goedkopere, plastieken versie uit Aziёdie 5 jaar meegaat. De tweede is een ondergrondse versie die wordt gemaakt van lokaal materiaal en 20 jaar meegaat. De tweede is uiteraard duurder en afhankelijk van de financiële mogelijkheden van de boer wordt ofwel de eerste ofwel de tweede aangeschaft. 

Nu zijn we al op het eind van dag vier en de tijd vliegt. Morgen gaan we op bezoek bij bijenteelers in Nyanza- ben benieuwd wat we daar gaan zien.

Tot vrijdag 😀

Victoria