Na een lange vliegreis van meer dan 8 uur, kwamen we uiteindelijk om 7u ’s ochtends aan op de luchthaven van Kigali. Het contrast kon niet groter zijn: een rustige, groene oase tegenover het drukke en grijze Brussel.

Veel tijd om uit te rusten was er echter niet want na een lekkere Rwandese koffie werden we al opgehaald door Martin, de landverantwoordelijke voor Dierenartsen Zonder Grenzen in Rwanda. Samen bezochten we het museum in Kigali dat de genocide herdenkt. Een heftige start, maar erg belangrijk om de Rwandese samenleving beter te begrijpen. Het zien van alle foto’s en beelden en vooral de persoonlijke getuigenissen in het museum laten een diepe indruk na van de genocide in 1994.

Met al die nieuwe kennis en indrukken zetten we onze reis voort naar Butare, in het Zuid-Westen van het land.  Dit is de regio waar Dierenartsen Zonder Grenzen samen met haar lokale partners activiteiten ontwikkeld. Rwanda ligt knal op de evenaar en dus wordt het elke dag om 18u ineens pikzwart en kan je geen hand voor je ogen meer zien. Dan zijn de dagen kort natuurlijk en dus gingen we al snel naar bed.

De tweede dag begon al heel vroeg, om 6u30. We hadden onze eerste afspraak in het slachthuis van Butare. De mannen die er aan het werk waren, bleken erg enthousiast en blij met het publiek uit het verre België. Met een perfect gezette steek in de nek verdoofden ze eerst het rund waarna ze het met alle kracht omhoog trokken. Hier is maar liefst 15 man voor nodig want een hefboom of elektrische ondersteuning is er niet. Toen we aankwamen hingen al een stuk of 8 koeien aan de haak en moesten er nog 10 worden geslacht. De mannen waren perfect georganiseerd en in minder dan 15 minuten was de klus geklaard.

Elke koe heeft een specifiek oormerknummer zodat de boer/eigenaar eerlijk vergoed wordt voor zijn/haar koe. De stukken vlees worden naar een betegelde ruimte gebracht en hier controleert de vleesinspecteur de kwaliteit waar na hij het goedkeurt door middel van een stempel. Niet al het vlees wordt goedgekeurd. Zo was er bijvoorbeeld een lever vol cysticercose die werd afgekeurd voor consumptie. Heel indrukwekkend hoe georganiseerd en professioneel de mannen hier te werk gaan.

Later op de dag waren we op bezoek bij twee dierenartsen die worden ondersteund door Dierenartsen Zonder Grenzen en haar lokale partner Imbaraga door te zorgen voor een lening die hen toelaat om een motor aan te kopen. Voor een lokale dierenarts is het een enorme verbetering van zijn dagelijks werk als hij een motor heeft om zich te verplaatsen. Op die manier zijn ze sneller ter plaatste en zorgen ze voor een betere dienstverlening. Zo kunnen ze ook hun cliënteel uitbouwen. Eén van de twee dierenartsen die een lening voor een motor kreeg, was Gabriel, 28 jaar oud en enorm enthousiast. Hij heeft 7 maanden geleden de lening gekregen en sindsdien heeft zijn carrière een enorme boost gekregen. Bovendien heeft hij zich bijgeschoold in kunstmatige inseminatie en waren maar liefst 19 van de 28 koeien die hij behandelde, direct drachtig. Wat een succes! Nu heeft hij ook iemand in dienst genomen die zijn apotheek overneemt wanneer hij bij klanten is. Zo mist hij geen extra inkomen en is zijn apotheek met diergeneeskundige producten langer open. Naar de toekomst toe wil hij graag een tweede apotheek openen en eventueel een tweede dierenarts in dienst nemen. Het was zo leuk te zien hoe iemand er op enkele maanden zo op vooruit kan gaan met een minimale steun (de lening van Dierenartsen Zonder Grenzen en Imbaraga).

Hij kan oprecht ontzettend trots zijn op wat hij tot nu toe heeft bereikt. Het enige wat hem nu nog ontbreekt is de vrouw om de rest van zijn leven mee te delen. Maar met zo veel professionele toekomstplannen in zijn hoofd zal daar misschien niet veel tijd voor zijn 🙂

We kijken al heel erg uit naar de rest van de dagen!!

Groeten uit Rwanda,

Victoria, dierenarts en ambassadrice van Dierenartsen Zonder Grenzen